Pse nuk u lejohen tatuazhet dhe mjekra?

Në një futboll gjithnjë e më modern dhe të personalizuar, ku lojtarët shprehin identitetin e tyre përmes prerjeve ekstravagante të flokëve, tatuazheve dhe mjekrave të stilizuara, ekziston një figurë që vazhdon të përfaqësojë neutralitetin absolut, jo vetëm në vendime, por edhe në pamje: gjyqtari.

Të veshur gjithmonë me uniforma të rregullta, me gjeste të kontrolluara dhe një prani neutrale, gjyqtarët në nivelet më të larta të futbollit rrallëherë, për të mos thënë asnjëherë, shfaqen me tatuazhe të dukshme apo mjekra.

Edhe pse nuk ekziston një rregull zyrtar i FIFA-s apo UEFA-s që e ndalon këtë, është një prej atyre ligjeve të pashkruara që mbizotërojnë në botën e arbitrazhit elitar.

Neutral edhe në pamje

“Gjyqtari nuk duhet të jetë vetëm i paanshëm, por edhe të duket i tillë” – është një parim që mësohet në shumicën e shkollave të arbitrimit në botë.

Në kontrast me lojtarët, të cilët shpesh përdorin stilin personal si pjesë të markës së tyre, gjyqtarët synojnë të jenë të padukshëm – të mos ndikojnë as në rrëfimin vizual të ndeshjes

Tatuazhet dhe mjekra: një çështje imazhi

Tatuazhet janë ndoshta elementi më i censuruar në mënyrë të heshtur. Edhe kur gjyqtarët i kanë, ata zakonisht i fshehin – me veshje me mëngë të gjata apo fashime, madje edhe në temperatura të larta.

Arsyeja? Tatuazhi mund të shihet si një shprehje personale ose kulturore që mund të shkaktojë interpretime të panevojshme.

Mjekra, nga ana tjetër, nuk është vetëm çështje estetike.

Ajo lidhet edhe me sigurinë fizike. Shumë gjyqtarë zgjedhin të rruhen për të shmangur rrezikun e plagëve në fytyrë në rast incidentesh, sidomos në zonën e gojës dhe në përdorimin e bilbilit.

Ka edhe një aspekt psikologjik: një fytyrë e rruar shpesh perceptohet si më autoritare, më e pastër dhe më serioze. Akademitë evropiane të arbitrimit u mësojnë të rinjve rëndësinë e çdo detaji në pamjen fizike – nga thonjtë e deri te prerja e flokëve.

UEFA dhe rregullorja zyrtare

UEFA nuk ka asnjë rregull të shkruar që ndalon tatuazhet apo mjekrat. Gjithçka mbetet në dorën e komiteteve kombëtare dhe vetë gjyqtarëve, të cilët vendosin se çfarë imazhi duan të projektojnë.

Në fund, në një botë futbolli ku gjithçka është marketing dhe shfaqje, gjyqtari mbetet si figura që kërkon të mos jetë aspak pjesë e skenës – një qenie neutrale që ruan rendin mes ‘yjeve’, pa kurrfarë vëmendjeje mbi vetveten.