Rrëfimi i Rummenigge-s: nga lavdia me Bayernin...

Në prag të 70-vjetorit të tij, Karl-Heinz Rummenigge, një nga figurat më të ndritura të futbollit botëror, rikthehet pas në kohë për të rrëfyer momente kyçe të karrierës.

Nga vitet e arta me Bayern Munih, ku fitoi gjithçka, te vendimi që tronditi Italinë – zgjedhja për t’iu bashkuar Interit në vend të Juventusit – “Kalle” ndan kujtime, emocione dhe reflektime mbi një jetë të tërë të lidhur ngushtë me futbollin.

Z. Rummenigge, çfarë do të thotë futbolli për ju sot, në këtë përvjetor të veçantë?

Futbolli ka qenë gjithmonë jeta ime. Edhe sot, kur e shikoj, më argëton sepse shoh gjëra të reja që ndonjëherë funksionojnë, ndonjëherë jo. Si lojtar ishte kënaqësi e madhe, sidomos në stadiume si San Siro, ku çdo gol sillte shpërthime emocionesh për tifozët, për mua dhe për shokët e ekipit.

Goli më i bukur i karrierës suaj?

Ai që ma anuluan! Te Inter–Rangers, në vitin 1984, shënova një gol akrobatik që e konsideroj kryevepër, por gjyqtari gjerman ma anuloi. Pak më pas shënova një tjetër me kokë, por i pari ishte special dhe mbeti peng.

Kundërshtarët më të vështirë që keni përballur?

Shumë, sidomos në Itali. Beppe Bergomi në finalen e Botërorit 1982 ishte fantastik. Claudio Gentile nuk ishte aspak i butë në fushë. Po ashtu Karl-Heinz Förster, një gjerman shumë i fortë, edhe pse një herë i shënova dy gola me Bayern. Dhe, sigurisht, Franco Baresi – një mbrojtës i jashtëzakonshëm.

Kur e kuptuat se Italia do të ishte destinacioni juaj?

Që para se të largohesha nga Bayern mendoja për Italinë. Barcelona më donte përkrah Maradonës, por unë kisha kaluar pushime në vendin tuaj dhe më kishte pëlqyer shumë. Gjithashtu, kisha kontakt me Giampiero Bonipertin, i cili më donte te Juventus.

Por përfunduat te Interi. Ishte “tradhti” ndaj Juventusit?

Jo, nuk e quaj tradhti. Gjithmonë kam qenë serioz. Sandro Mazzola erdhi në Monako për të më ofruar një kontratë me Interin. Ia tregova menjëherë Bonipertit, i cili kërkoi kohë për të folur me Agnellin. Ndërkohë, Interi ishte konkret dhe unë mora vendimin. Milani më pëlqente si qytet dhe Interi si klub. U ndjeva menjëherë si në shtëpi.

A është e vërtetë historia me trëndafilat që Mazzola i dërgoi bashkëshortes suaj?

Po, Sandro ishte shumë i zgjuar. Erdhën në shtëpi, bënë telefonatë me presidentin Pellegrini dhe më pas solli trëndafila për gruan time. Ishte një gjest që na bëri të ndiheshim të vlerësuar.

Në rolin drejtues, si e bindët Trapattonin të vinte te Bayern në 1994?

Bashkë me Beckenbauer dhe Hoeness shkuam në shtëpinë e tij. Ai kishte dyshime sepse ishte trajneri im te Inter kur u dëmtova dhe kontrata ime dështoi. Më pyeti nëse isha i zemëruar me të. Unë i thashë jo, ishte thjesht profesion. Pastaj shtrënguam duart dhe ai pranoi. Në Mynih e ndihmova shpesh si përkthyes, sepse e kishte të vështirë gjermanishten, por në fund u bë i dashur për tifozët, sidomos pas asaj konference të famshme për shtyp.

Cilët futbollistë kanë qenë më të veçantët për ju?

Sulmuesit janë kripa e futbollit: Ribery, Robben dhe tani Olise. Por edhe qendërsulmuesit si Luca Toni, të cilin fillimisht duhej ta bindnim, por doli të ishte lojtar i madh dhe person i mrekullueshëm në dhomën e zhveshjes.

Nëse ktheheni pas, a mendoni se futbolli dikur ishte më i mirë?

Ishte ndryshe. Vitet ’80 ishin dekada më e bukur e jetës sime. Gjermania, Italia, eksperienca të mrekullueshme. Ishte një kohë ku gjithçka dukej se po shkonte mirë – në futboll, në ekonomi, në jetë. Janë vite që nuk do t’i harroj kurrë.