Sa shumë e desha veten time
E shenja e dashjes, mbrojtje më qe.
Për çdo lindje dielli: ëndrra-vegime,
Për çdo presje hëne: një qiell me re.
E desha veten dhe në shtrëngata
Por më shumë se ajo desha lirinë.
Ç’e do, s’qeshë Petëf mbi barrikata
Dhe peng lashë jetën për dashurinë.
E desha veten ashtu siç ishte,
Dhe mos kujtoni se desha vetminë.
As që e lashë nëpër botë të harliste,
Po prapë mes njerëzve, të gjente lirinë.
Ndaj dashurisë nga pas i shkova.
Me atë, ne të dy, nuk mbetëm jetim.
Dhe zemrën time rrugëve mëkova,
Pa e kërkuar: kurrë një shpërblim.