Në prag të një vizite të kryeministres italiane Giorgia Meloni në SHBA më 16 prill, tensionet mes Italisë dhe Francës po rriten, duke reflektuar një përçarje të thellë brenda Bashkimit Evropian. Ndërsa në Palazzo Chigi pritet që vizita e Melonit të forcojë marrëdhëniet me administratën amerikane, në Paris vihet re një mosbesim në rritje ndaj qasjeve italiane.
Në këtë sfond diplomatik, është bërë e qartë se Italia nuk është në favor të miratimit të menjëhershëm të Instrumentit të Shtrëngimit — një mjet ligjor i fortë që BE-ja mund ta përdorë kundër SHBA-së për të mbrojtur interesat e saj tregtare. Sipas burimeve italiane, akuzat e fundit të disa ambasadorëve evropianë, të amplifikuara nga “Financial Times”, janë më shumë një “spin” francez sesa një realitet konkret. Qeveria italiane mohon që të ketë bllokuar ndonjë mekanizëm.
Ndërkohë, Komisioneri Evropian për Tregtinë, Maros Sefcovic, duke iu drejtuar kolegëve të tij, theksoi se kontaktet personale me Washingtonin janë kyçe në këtë periudhë. Kjo nënkupton që udhëtimi i Melonit jo vetëm që është i mirëpritur, por edhe i inkurajuar nga liderët e BE-së si Ursula von der Leyen.
Në prapaskenë vazhdojnë përplasjet për çështje të tjera: investimet e mbrojtjes dhe shpërndarja e fondeve. Franca është shprehur kundër përfshirjes së Britanisë së Madhe në projektin evropian prej 150 miliardë euro, ndërkohë që Italia thekson se kompanitë si Leonardo operojnë edhe në Britani dhe SHBA, njësoj si partnerët polakë. Kjo përplasje tregon një përpjekje nga ana e Francës për të ruajtur epërsinë tregtare dhe politike në emër të parimeve evropiane.
Në këtë betejë diplomatike, duket se Italia po luan me dy fronte: një qasje pragmatike drejt SHBA-së dhe një pozicion më fleksibël brenda BE-së. Në të kundërt, Franca po pozicionohet si mbrojtësja e “linjës së fortë”, edhe kur kjo bie në kundërshtim me interesat tregtare të përbashkëta.
Në fund, mbetet të shihet nëse përplasja e Parisit dhe Romës do të zgjerohet më tej pas takimit të Melonit me Presidentin Biden, apo do të krijojë një terren të ri bashkëpunimi transatlantik që e vendos Italinë në një pozitë më të favorshme brenda BE-së dhe në arenën ndërkombëtare.