Nga ëndrra në katastrofë

Ka momente në jetë që do t’i kujtosh përgjithmonë. Çdo detaj i vogël. Pritja, veshja, rruga e zakonshme për të shkuar në stadium nga shtëpia, birra në barin e zakonshëm me miqtë.Ndoshta edhe një palë çorape me fat të veshura në raste të veçanta.

Shpresa dhe mbi të gjitha zhgënjimi.

Ëndrra dhe makthi. 55,000 tifozët e Interit të pranishëm dje në “San Siro” për të ndjekur finalen e Ligës së Kampioneve në ekranin gjigant të instaluar në katin e parë të stadiumit nuk do të harrojnë as detajin më të parëndësishëm në dukje, por më shumë se çdo gjë tjetër ata do të kujtojnë gjithmonë zhgënjimin që ndjenë pas goditjeve të PSG-së dhe atë ndjenjë pafuqie që u shfaq minutë pas minute në një mënyrë gjithnjë e më të fortë duke parë ekipin të shembet në momentin më të bukur.

“San Siro”, i shndërruar në një festë, i mirëpriti tifozët sikur ndeshja kundër PSG-së do të luhej në Milano. Tifozë të zikaltërve që mbërrijnë nga kudo: Palermo, Roma, Napoli. Madje ka edhe nga ata që kanë udhëtuar kilometra me avion nga Frankfurti, Brukseli apo Lisbona për të qenë atje, në përputhje me refrenin simbolik: “Për të gjitha ato kilometra që kam udhëtuar për ty…”.

Ajri është elektrik, njerëzit mezi presin të hyjnë në stadium dhe ndjesia të bën të mendosh se ndeshja PSG-Inter nuk do të luhet në Mynih, por në San Siro. Të gjithë kanë veshur të paktën diçka të zezë dhe blu, shumica prej tyre një bluzë. Me një larmi të jashtëzakonshme, më i njohuri është numri 10 i Lautaros, por ka nga ata që e kanë hequr qafe numrin 22 të Militos dhe ata që preferojnë zgjedhjen e çuditshme me numrin 55 të Nagatomos.

Sapo Donarumma futet në lojë, tifozët fillojnë të fishkëllejnë dhe kur Lautaro shfaqet në ekranin e madh, tifozët e Interit ngrohin zërat e tyre. I njëjti që prishet kur ishi i tyre, Hakimi zhbllokohet dhe Doue dyfishn shifrat. Një tronditje e përgjithshme vjen kur Turam gati shënon, disa njerëz i hedhin krahët lart, të gjithë rifitojnë guximin. Por kur fillon rimëkëmbja, morali është tashmë në minimum.

Kur Doue shënon edhe të tretin bind dhjetëra njerëz të largohen nga stadiumi më herët, por kur Kvara realizon të katërtin bind qindra. “San Siro” zbrazet shpejt, gjysmë ore para përfundimit të ndeshjes.

Shumë mbeten, shumë qajnë, të gjithë i thonë lamtumirë Ligës së Kampioneve në mënyrën më të hidhur të mundshme me humbjen më të keqe në finale në historinë e kësaj gare.

Me fishkëllimën e fundit, filloi një rrëmujë e përgjithshme, duke e zbrazur plotësisht San Siron brenda pak çastesh. Mund të kishte qenë një mbrëmje gëzimi absolut, por u shndërrua në zhgënjimin më të thellë të imagjinueshëm.