Rrëfen dështimin në kombëtare: Gabova

“Nuk zhduket kurrë. Më mban zgjuar natën, më prek në çdo gjë, sepse gjithmonë më kthehet.

Ndonjëherë ndihem sikur jam i lumtur, por pastaj, pas një çasti, ai mendim më kthehet.

Nuk arrita t’u bëja djemve të kuptonin se i doja.” Kështu e kujtoi Luçiano Spaleti për Repubblica.it lamtumirën e dhimbshme me ekipin kombëtar të Italisë, e cila ndodhi në një mënyrë të habitshme në fillim të verës, pas humbjes kundër Belgjikës. 

“Kur më ofruan punën e menaxhimit të ekipit kombëtar, nuk fjeta për dy ditë: shenja do të jetë e dhimbshme edhe pasi të jetë shëruar plotësisht.”

A mendoni se ishte gabim ta pranonit atë punë?

“Jo. Gjithashtu, për shkak se ekipi kombëtar nuk pyet, ekipi kombëtar telefonon. Nuk zgjedh ti nëse do ta pranosh, nuk ka asnjë reflektim racional për të bërë. Kur ekipi kombëtar telefonon, duhet të fryhesh dhe të jesh plotësisht i disponueshëm… Epo, ndoshta ky është një nga konceptet që po humbasim.”

A ua the lojtarëve?
“Gabimi im, në fillim, ishte që e shtyva shumë fort këtë ndjenjë përkatësie, identiteti. U kërkova atyre të këndonin himnin. Të bëja një britmë bashkimi para çdo seance stërvitore. Doja të stimuloja atë krenari që ndieja, por ishte shumë.”

A mund të jetë e mundur që nuk kanë mbetur lojtarë të shkëlqyer në Itali?

“Jo, u thashë edhe atyre: mos u mashtroni nga ata që thonë se jeni të këqij: jeni të klasit të parë.

Edhe nëse do të përfundonte kështu dhe faji do të ishte i gjithi i imi, unë nuk do të hiqja dorë kurrë nga Bastoni, Barela, Dimarko: grupi im historik, shkurt. Pas Kampionatit Evropian, ne u kthyem të bënim gjërat e duhura; mendova se e kishim gjetur rrugën.

Por, siç ndodh ndonjëherë në fshatrat tona, hap një hendek për ujë, por ai merr rrugën e vet. Dhe gërmon e gërmon dhe përfundimisht krijon një humnerë.”