Problemi i Interit në ndeshjet e mëdha

Pranimi i Chivus është një alarm për të ardhmen e Interit: “Katër humbje në 12 ndeshje janë realisht shumë”.

Por fraza më shqetësuese erdhi pas derbit:

“Ndeshje si kjo mund të lënë gjurmë”. Nesër në Madrid, përtej rezultatit që mund të mos e kushtëzojë rrugëtimin në Champions, do të kuptojmë nëse skuadra ka reaguar në mënyrë konstruktive ndaj goditjes së rëndë nga Milani, apo nëse do të jetë fundosur në frustrim.

Në fund të fundit, rezultatet e përgjithshme janë të mira: para humbjes 0-1 të së dielës, Interi kishte fituar 11 nga 12 ndeshjet e mëparshme, duke u pozicionuar në krye të Serie A dhe duke ripërtërirë statusin e favoritit për titull. Tani ka rrëshqitur në vendin e katërt, pikërisht aty ku ishte në javën e dymbëdhjetë të vitit 2024, por mbetet vetëm 3 pikë larg kreut, një diferencë pak domethënëse me dy të tretat e kampionatit ende për t’u luajtur.

Problemi i vërtetë është se periodikisht dhe në mënyrë të rrezikshme, rishfaqen të metat e sezonit të kaluar, veçanërisht të javëve të fundit të menaxhimit të Inzaghit: “blackout-e” të papritura, prirje e ulët për të luftuar episodet negative dhe mungesë konkretizimi.

Interi mund ta kishte mbyllur pjesën e parë në avantazh, siç dëshmohet nga dy shtyllat dhe pritjet e Maignan, por e “fiku çelësin” në të dytën, duke lejuar një kundërsulm fatal pa arritur më pas të organizonte një kundërpërgjigje.

Skuadra thuajse u dorëzua përballë një mbrëmjeje negative, e përgjumur nga vështirësitë e paparashikuara. Chivu vendosi të zëvendësonte Lautaron, duke mbrojtur në televizion legjitimitetin e ndërrimit, por nga zëvendësuesit mori shumë pak: penalltia e humbur nga Calhanoglu lindi nga një rastësi. As kalimi në skemën 4-2-4, me shtimin e misteriozit Diouf në pozicionin e anësorit të djathtë, nuk krijoi vështirësi të veçanta për mbrojtjen e Allegrit, e cila e çoi misionin në fund pa vuajtur aspak.

Për më tepër, ashtu si vitin e kaluar, Interi bie kur duhet të ngrejë nivelin. Në këtë kampionat ka humbur tre nga katër përballjet direkte (Juventus, Napoli, Milan), duke mundur Romën me një dozë fati të pranuar nga vetë Chivu. Me Inzaghin, skuadra e mbylli me 7 pikë nga 24 të mundshme kundër ekipeve të mëdha. Një e keqe e trashëguar. Derbi, nga ana tjetër, ushqen një kompleks të pashprehur: ndeshja e gjashtë radhazi pa fitore është pasojë e drejtpërdrejtë e kujtimit të pesë të tjerave.

Gabimet e Sommer, penalizuese në Torino para se të ishte aleat i Pulisic, kushtojnë pikë dhe zvogëlojnë vetëbesimin. Por do të ishte e gabuar të fokusoheshim te individi për të gjetur problemet.

Ekziston ende një mosbalancim sistemi mes skuadrës agresive e vertikale që dëshiron trajneri dhe prirjeve natyrore të një grupi që e shpreh potencialin vetëm përballë kundërshtarëve të dominueshëm, të paktën në Itali. Nga klubi vijnë mesazhe qetësuese, por testi i Metropolitano-s është i rëndësishëm: Atletico është rivali i parë i madh që Interi ndesh në Champions pas katër fitoreve të pritshme.

A do të mundet Chivu të regjistrojë një rezultat pozitiv në një ndeshje elite? Të konkurrosh me të mëdhenjtë është kusht i domosdoshëm për sezonin e Interit dhe projektin e ri teknik.